Common Reporting Standard (CRS) to standard informacyjny dotyczący Automatycznej Wymiany Informacji (AEOI) obejmującej rachunki finansowe na poziomie globalnym pomiędzy organami podatkowymi, opracowany przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) w 2014 roku – jego celem jest walka z uchylaniem się od płacenia podatków. Pomysł powstał w oparciu o umowy wdrożeniowe amerykańskiej ustawy o podatku od rachunków zagranicznych (FATCA), a jego podstawą prawną jest Konwencja o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych. W praktyce 97 krajów podpisało porozumienie w sprawie jego wdrożenia, a kolejne zamierzają je podpisać później. Pierwsze zgłoszenia miały miejsce w 2017 r., a wiele pozostałych rozpoczęło się w 2018 r.
Historia
Do 2014 r. strony większości umów dotyczących dzielenia się aktywami, dochodami i informacjami podatkowymi na szczeblu międzynarodowym udostępniały je na żądanie, co nie było skuteczne w zapobieganiu uchylania się od opodatkowania. W maju 2014 r. czterdzieści siedem krajów wstępnie uzgodniło „wspólny standard sprawozdawczy”, formalnie zwany Standardem Automatycznej Wymiany Informacji o Rachunkach Finansowych tj. umowę na automatyczne udostępnianie informacji o aktywach i dochodach rezydentów zgodnie ze standardem. Kraje popierające obejmowały wszystkie 34 kraje OECD, a także Argentynę, Brazylię, Chiny, Kolumbię, Kostarykę, Indie, Indonezję, Łotwę, Litwę, Malezję, Arabię Saudyjską, Singapur i RPA.
We wrześniu 2014 r. główne gospodarki grupy G-20 podczas spotkania w Cairns w Australii wydały plan wdrożenia wspólnego standardu raportowania G20. Nowy system miał na celu automatyczne i systematyczne przekazywanie wszystkich istotnych informacji. Umowa była nieformalnie określana jako GATCA (globalna wersja FATCA), ale CRS to nie tylko rozszerzenie FATCA.
Według stanu na październik 2014 r. 51 krajów podpisało wielostronną umowę o kompetentnych organach (MCAA) w celu automatycznej wymiany informacji na podstawie art. 6 Konwencji o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych. Umowa precyzuje, jakie informacje mogą być wymieniane i kiedy. Do lipca 2015 r. umowę podpisały 53 jurysdykcje w celu automatycznej wymiany informacji, natomiast do lipca 2016 r. umowa objęła już 83 jurysdykcje.
Wszystkie kraje Unii Europejskiej (UE) oraz Chiny, Indie, Hongkong, Rosja i łącznie 109 krajów zgodziły się zostać sygnatariuszami. Jednak wiele krajów nie będzie uczestniczyć w automatycznej wymianie informacji. W kwietniu 2016 r., wkrótce po opublikowaniu kontrowersyjnych dokumentów panamskich, Panama przyjęła wielostronną umowę o właściwych organach (MCAA) i podpisała MCAA w Paryżu w styczniu 2018 r., dołączając do CRS MCAA jako 98 jurysdykcja. W Stanach Zjednoczonych inne transgraniczne podejście do przestrzegania przepisów podatkowych jest promowane poprzez Ustawę o zgodności podatkowej rachunków zagranicznych (FATCA). Stany Zjednoczone otrzymują informacje dotyczące rachunków obywateli USA z wielu krajów ze względu na wymogi zgodności z FATCA. Stany Zjednoczone w wielu przypadkach będą się odwzajemniać, udostępniając dane bankowe krajom w przypadku kont, które ich obywatele posiadają w USA, ale nie automatycznie.
Wymiana informacji
Informacje i format ich wymiany są regulowane przez szczegółowy standard, którego szczegóły są wymienione w 44-stronicowym dokumencie. Każdy kraj uczestniczący będzie corocznie automatycznie wymieniał z drugim krajem poniższe informacje w przypadku jurysdykcji A w odniesieniu do każdego konta raportowanego w jurysdykcji B, a w przypadku jurysdykcji B w odniesieniu do każdego konta raportowanego w jurysdykcji:
- Imię i nazwisko, adres, numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz data i miejsce urodzenia każdej osoby zgłaszanej.
- Numer konta.
- Nazwa i numer identyfikacyjny raportującej instytucji finansowej.
- Saldo lub wartość rachunku na koniec odpowiedniego roku kalendarzowego (lub innego odpowiedniego okresu sprawozdawczego) lub na jego zamknięcie, jeżeli rachunek został zamknięty.
- Zyski kapitałowe w zależności od rodzaju rachunku (dywidendy, odsetki, wpływy/umorzenia brutto, inne).
Konta podlegające zgłoszeniu
OECD pozwala krajom uczestniczącym określić, jakie rachunki podlegają zgłoszeniu. Termin „rachunek raportowany” oznacza rachunek raportowany [Jurysdykcja A] lub rachunek raportowany [Jurysdykcja B], w zależności od kontekstu, pod warunkiem, że został zidentyfikowany jako taki zgodnie z procedurami należytej staranności, zgodnymi z załącznikiem, obowiązującymi w [Jurysdykcja A] lub [Jurysdykcja B]. Oznacza to, że każda jurysdykcja może negocjować i ustalać własne rachunki podlegające zgłoszeniu w swojej umowie.
Intencja stojąca za CRS
CRS jest międzynarodowym standardem, który służy jako podstawa automatycznej wymiany informacji o rachunkach finansowych. CRS został opracowany przez OECD w 2014 r., a pierwsza sprawozdawczość miała miejsce w 2017 r. Od tego czasu coraz więcej krajów połączyło siły, aby zwalczać transgraniczne uchylanie się od płacenia podatków.
Ukrycie dochodów przed organami podatkowymi jest obecnie prawie niemożliwe, a inwestorzy posiadający zagraniczne rachunki finansowe mogą być prawie pewni, że ich krajowy organ podatkowy otrzyma informacje o ukrytych dochodach. Wydanie „Panama Papers” w 2016 r. jest prawdopodobnie najbardziej widocznym przykładem tej skali, ponieważ zwiększyło presję na rządy i organy podatkowe, prowadząc do większej kontroli regulacyjnej i politycznej.
W ramach automatycznej wymiany informacji (AEoI) organy podatkowe są wzywane do uzyskania od swoich instytucji finansowych informacji o rachunkach podlegających zgłoszeniu. Uzyskane informacje o rachunku są następnie corocznie wymieniane z innymi organami podatkowymi na całym świecie. Instytucje finansowe muszą przestrzegać CRS i dostarczać swoim organom podatkowym odpowiednie dane dotyczące rachunków. Muszą również zapewnić zgodność z odpowiednimi procedurami należytej staranności oraz wysoką jakość danych zgłaszanych organom podatkowym.
Z powodu pandemii COVID-19 rządy na całym świecie stoją w obliczu spowolnienia gospodarczego. W związku z trwającą pandemią coraz ważniejsze staje się, aby rządy wykorzystywały dane z inicjatyw dotyczących przejrzystości podatkowej do mobilizowania dochodów podatkowych i zwalczania uchylania się od płacenia podatków. Dlatego tak ważne jest, aby instytucje finansowe zrozumiały cele i kluczowe wymagania CRS.
Jak podmioty wdrażają CRS?
Aby zachować zgodność z obowiązkami sprawozdawczymi CRS, instytucje finansowe muszą zidentyfikować osoby podlegające zgłoszeniu lub podmioty prawne wraz z ich rachunkami podlegającymi zgłoszeniu. Z uwagi na to, że CRS jest dość nowym standardem, instytucje finansowe często nie mają możliwości dostępu do obszernej bazy danych zawierającej wszystkie informacje o rachunku, które należy zgłosić.
Instytucje finansowe muszą regularnie sprawdzać swoją istniejącą bazę klientów, a jednocześnie muszą wdrożyć określone procedury należytej staranności przy wprowadzaniu nowych klientów w celu identyfikacji kont podlegających zgłoszeniu. Muszą również zapewnić, że zgłaszane informacje są zgodne z formatem i danymi wymaganymi przez lokalne organy podatkowe.Kompletność i poprawność danych w dużej mierze zależy od samocertyfikacji każdego nowego lub istniejącego klienta oraz wszelkich innych danych statycznych klientów znajdujących się w aktach. Ponadto, lokalne istniejące lub nieistniejące wymagania dotyczące znajomości klienta (KYC) lub przeciwdziałania praniu pieniędzy (AML) mogą ułatwić lub skomplikować zbieranie danych ze względu na możliwe nakładanie się wymaganych informacji.
Gromadzenie danych w ramach CRS jest bardziej kompleksowe niż gromadzenie danych w ramach FATCA. Różnice między obiema inicjatywami w zakresie przejrzystości podatkowej często utrudniają instytucjom finansowym stosowanie tych samych systemów i procesów należytej staranności lub sprawozdawczości.
Czy CRS naprawdę jest korzystny?
Bez względu na to, jak korzystny jest CRS w walce z uchylaniem się od opodatkowania lub w ochronie integralności naszych globalnych systemów podatkowych, instytucje finansowe często napotykają wyzwania związane z wdrażaniem CRS. Elastyczność CRS umożliwia przyjęcie standardu na całym świecie. Jednak ten aspekt utrudnia instytucjom finansowym wdrożenie i prowadzenie wystandaryzowanego procesu.
Podstawą prawną zautomatyzowanej wymiany informacji są umowy o właściwych organach (CAA), które są podpisywane dwustronnie lub wielostronnie między krajami. CRS należy następnie przełożyć na prawo krajowe krajów uczestniczących. Kraje te mogą dostosować szczegóły w schemacie sprawozdawczości, w wyniku czego różne organy podatkowe stosują zróżnicowane wymogi sprawozdawcze. Może to być trudne do zarządzania dla instytucji finansowych, szczególnie jeśli działają w wielu jurysdykcjach.
Co jest kluczowe dla instytucji finansowych, aby zmniejszyć ciężar wymogów sprawozdawczych?
Ustanowienie kompleksowej strategii zgodności i scentralizowanego podejścia do danych może pomóc instytucjom finansowym działać jak najefektywniej, szczególnie w świetle ciągle zmieniających się wymogów regulacyjnych. Różne inicjatywy dotyczące przejrzystości podatkowej lub różne lokalne wymagania, takie jak KYC lub AML, mogą wymagać różnych informacji. Jednak podstawowe dane mogą być często podobne i można je ponownie wykorzystać. Jeśli chodzi o poprawność i kompletność raportów CRS, ważne jest, aby praktycy branżowi pracujący w instytucjach finansowych mieli pełną wiedzę na temat systemu CRS, jego intencji i wymogów sprawozdawczych.
Instytucje finansowe muszą być w stanie sklasyfikować osoby i rachunki podlegające zgłoszeniu zgodnie z kryteriami CRS oraz rozumieć wymogi dotyczące należytej staranności i sprawozdawczości. Muszą również wiedzieć, jak radzić sobie z typowymi problemami podczas onboardingu klientów, jak monitorować zmiany okoliczności i jak przygotować się do ćwiczeń sprawozdawczych i wszelkich audytów w przyszłości.
